donderdag 2 april 2009
Donderdag 2 april 2009
Een vroege dag vandaag: de kleine helft van de groep gaat naar de Siemens fabriek en de grotere helft naar een zijdefabriek (jianxing silk factory). We vertrekken om 8 uur!!! We doen er 2 uur over om er te komen, we zien dus veel van de stad onderweg: veel snelwegen, fly overs, 10x de Bijlmermeer aan flats, billboards en heel druk verkeer dat alle kanten opgaat. Om goed tien uur komen we bij de fabriek. We worden ontvangen door Wendy, een belangrijk tussenpersoon tussen westerse handelaren/inkopers en de feitelijke fabrieken die de kleren maken. De ontvangst is hartelijk en redelijk informeel, we hadden vooraf geïnformeerd of we in pak werden verwacht of dat we casual konden komen. Gelukkig casual vandaag! We krijgen een zeer uitgebreide rondleiding te beginnen in een fabriek waar de cocon wordt gekookt en de draad eraf wordt gewikkeld, op spoelen wordt gewikkeld en tot een stof wordt geweven. We zien het verven van de stoffen, en het ontbreken van milieu maatregelen hierbij. Het wassen gebeurde met toevoeging van tonnen ammoniak, dat door een mannetje zonder enige bescherming in de bakken erbij werd gegooid. We zien de naaiateliers en de breimachines, de weefgetouwen zoals ze vroeger in Twente werden gebruikt. Prachtige stoffen worden tot prachtige kleren omgevormd.
De fabriek staat op een uitgestrekt terrein. We zijn verrast door de hoeveelheid werk en handelingen die in dit proces gaat zitten. En veel chinezen dus, vooral vrouwen. We hebben hier geen kinderen gezien. We hebben intussen wel geleerd dat chinezen alleen laten zien wat ze willen dat wij zien.
Het lawaai in de zalen waar de stoffen geweven worden is oorverdovend. Het ziet er wel allemaal netjes en schoon uit. Ook erg professioneel: goed georganiseerd. Iedereen lijkt te weten wat zij moet doen, stapels stof worden gebracht en gehaald, allemaal op maat geknipt.
Wendy wordt over het terrein rondgereden in mooie auto, wij volgen in busjes waarin in het chinees VIP op staat. De werkneemsters lijken niet verrast door ons bezoek, we horen dat er regelmatig delegaties komen kijken.
We ontvangen een heerlijke lunch met lokale gerechten, allemaal weer anders dan we de andere dagen hebben gegeten. Ons valt op dat de hele groep durft te experimenteren met het eten: iedereen probeert alles en ook nog allemaal met stokjes. Vooral bij de noedelsoep is dat iets wat onze gastheren niet meer aan willen zien, ze gaan spontaan met hun stokjes onze soepbakjes vullen met de noedels. Wat leren we van dit bezoek? De managers van deze fabrieken hebben hun bedrijfsvoering, op het oog, prima voor elkaar. De discipline in de processen zien er top uit. Deze fabriek is geen fabriek in een ontwikkelingsland maar in een efficiente en professionele omgeving. Als we nu kleren kopen, kijken we heel anders naar een kledingstuk! We leren ook hoe relatiebeheer werkt. Eén van onze deelnemers van DNM is een grote opdrachtgever van Wendy. Zonder deze relatie was dit bezoek nooit tot stand gekomen en verklaart ook de egards waarmee we ontvangen worden.
De reis terug naar Sjanghai duurt lang, veel files en chaotisch verkeer. Twee en een half uur rijden. In het hotel krijgen we 10 minuten om op te frissen. Dan onze volgende opdracht: ieder moet in een 2 minuten pitch in het engels vertellen wat dit bezoek heeft betekend voor onze leadership skills. Caroline en Jaap zijn streng: dit is een serieuze opdracht die bij onze rol als leider/manager op een internationaal niveau hoort. Dit moet je kunnen! We kunnen het ook: ondanks de vermoeidheid neemt ieder dit serieus. We horen de volgende aspecten: China moet niet onderschat worden, de aandacht voor het belang van gezichtsverlies dat te allen tijde voorkomen moet worden (give face to somebody), het geven van complimenten en het beter voordoen dan je bent, je altijd realiseren dat de ander alleen laat zien wat hij/zij wil dat je ziet, je plaats weten in de groep en daarnaar handelen (Confucius). We hebben hiermee geoefend bij de bedrijfsbezoeken. Dat ging de ene keer goed en de andere keer minder goed. Onze chinese begeleider gaf tussentijds regelmatig feed back: ‘give face’, en dan was het dus tijd om weer een compliment te geven, liefst waar andere chinezen bij zijn.
Het diner was interessant omdat er veel ‘gasten aan tafel’ waren. De Baak of wij zelf, zorgen er telkens voor dat de contacten van de bedrijfsbezoeken en andere interessante personen worden uitgenodigd voor het diner.
Na het diner ging een deel van de groep die nog 3 moleculen energie had, naar een exclusieve club. Om daar aan een tafel te mogen zitten, moet je minimaal 1000 euro uitgeven. We zijn aan de bar gaan staan, want op dat niveau zitten wij als ‘belangrijke’ managers nog lang niet. Na één drankje houden we het voor gezien. Het is weer mooi geweest. Naar bed dus!
Anneke en Marcel
Een vroege dag vandaag: de kleine helft van de groep gaat naar de Siemens fabriek en de grotere helft naar een zijdefabriek (jianxing silk factory). We vertrekken om 8 uur!!! We doen er 2 uur over om er te komen, we zien dus veel van de stad onderweg: veel snelwegen, fly overs, 10x de Bijlmermeer aan flats, billboards en heel druk verkeer dat alle kanten opgaat. Om goed tien uur komen we bij de fabriek. We worden ontvangen door Wendy, een belangrijk tussenpersoon tussen westerse handelaren/inkopers en de feitelijke fabrieken die de kleren maken. De ontvangst is hartelijk en redelijk informeel, we hadden vooraf geïnformeerd of we in pak werden verwacht of dat we casual konden komen. Gelukkig casual vandaag! We krijgen een zeer uitgebreide rondleiding te beginnen in een fabriek waar de cocon wordt gekookt en de draad eraf wordt gewikkeld, op spoelen wordt gewikkeld en tot een stof wordt geweven. We zien het verven van de stoffen, en het ontbreken van milieu maatregelen hierbij. Het wassen gebeurde met toevoeging van tonnen ammoniak, dat door een mannetje zonder enige bescherming in de bakken erbij werd gegooid. We zien de naaiateliers en de breimachines, de weefgetouwen zoals ze vroeger in Twente werden gebruikt. Prachtige stoffen worden tot prachtige kleren omgevormd.
De fabriek staat op een uitgestrekt terrein. We zijn verrast door de hoeveelheid werk en handelingen die in dit proces gaat zitten. En veel chinezen dus, vooral vrouwen. We hebben hier geen kinderen gezien. We hebben intussen wel geleerd dat chinezen alleen laten zien wat ze willen dat wij zien.
Het lawaai in de zalen waar de stoffen geweven worden is oorverdovend. Het ziet er wel allemaal netjes en schoon uit. Ook erg professioneel: goed georganiseerd. Iedereen lijkt te weten wat zij moet doen, stapels stof worden gebracht en gehaald, allemaal op maat geknipt.
Wendy wordt over het terrein rondgereden in mooie auto, wij volgen in busjes waarin in het chinees VIP op staat. De werkneemsters lijken niet verrast door ons bezoek, we horen dat er regelmatig delegaties komen kijken.
We ontvangen een heerlijke lunch met lokale gerechten, allemaal weer anders dan we de andere dagen hebben gegeten. Ons valt op dat de hele groep durft te experimenteren met het eten: iedereen probeert alles en ook nog allemaal met stokjes. Vooral bij de noedelsoep is dat iets wat onze gastheren niet meer aan willen zien, ze gaan spontaan met hun stokjes onze soepbakjes vullen met de noedels. Wat leren we van dit bezoek? De managers van deze fabrieken hebben hun bedrijfsvoering, op het oog, prima voor elkaar. De discipline in de processen zien er top uit. Deze fabriek is geen fabriek in een ontwikkelingsland maar in een efficiente en professionele omgeving. Als we nu kleren kopen, kijken we heel anders naar een kledingstuk! We leren ook hoe relatiebeheer werkt. Eén van onze deelnemers van DNM is een grote opdrachtgever van Wendy. Zonder deze relatie was dit bezoek nooit tot stand gekomen en verklaart ook de egards waarmee we ontvangen worden.
De reis terug naar Sjanghai duurt lang, veel files en chaotisch verkeer. Twee en een half uur rijden. In het hotel krijgen we 10 minuten om op te frissen. Dan onze volgende opdracht: ieder moet in een 2 minuten pitch in het engels vertellen wat dit bezoek heeft betekend voor onze leadership skills. Caroline en Jaap zijn streng: dit is een serieuze opdracht die bij onze rol als leider/manager op een internationaal niveau hoort. Dit moet je kunnen! We kunnen het ook: ondanks de vermoeidheid neemt ieder dit serieus. We horen de volgende aspecten: China moet niet onderschat worden, de aandacht voor het belang van gezichtsverlies dat te allen tijde voorkomen moet worden (give face to somebody), het geven van complimenten en het beter voordoen dan je bent, je altijd realiseren dat de ander alleen laat zien wat hij/zij wil dat je ziet, je plaats weten in de groep en daarnaar handelen (Confucius). We hebben hiermee geoefend bij de bedrijfsbezoeken. Dat ging de ene keer goed en de andere keer minder goed. Onze chinese begeleider gaf tussentijds regelmatig feed back: ‘give face’, en dan was het dus tijd om weer een compliment te geven, liefst waar andere chinezen bij zijn.
Het diner was interessant omdat er veel ‘gasten aan tafel’ waren. De Baak of wij zelf, zorgen er telkens voor dat de contacten van de bedrijfsbezoeken en andere interessante personen worden uitgenodigd voor het diner.
Na het diner ging een deel van de groep die nog 3 moleculen energie had, naar een exclusieve club. Om daar aan een tafel te mogen zitten, moet je minimaal 1000 euro uitgeven. We zijn aan de bar gaan staan, want op dat niveau zitten wij als ‘belangrijke’ managers nog lang niet. Na één drankje houden we het voor gezien. Het is weer mooi geweest. Naar bed dus!
Anneke en Marcel
Abonneren op:
Reacties (Atom)
